κοίτα...

«Να σου χαρίσω τα μαλλιά μου,
που ως κισσός
θα τυλιχτούν στα δέντρα σου ερωτευμένα.
Μονάχη μου έγνοια, μόνος μου σκοπός
Να σε στολίζω εσένα».

Γράφτηκε γύρω στο 1925 από την Μυρτιώτισσα
(Ψευδώνυμο της Θεώνης Δρακοπούλου)
Καμιά τριανταριά χρόνια μετά, ο Οδυσσέας Ελύτης είπε:
«Πάρε με στην αγκαλιά σου και παρηγόρα με που γεννήθηκα»

Ανθολόγος πάτερ; θα μου πείτε
Κοίτα, όταν ο συγκλονισμός είναι αξεπέραστος κι ασύγκριτος,
όταν η ανατριχίλα απ’ άκρου εις άκρον διαπερνά και την ψυχή,
υποκλίνομαι.
Και όταν σαν αυτούς του τους μαστόρους του λόγου που ανέφερα, μερικοί κατορθώνουν να δουν και λίγο παραπέρα από το προσωπικό τους όραμα και την ατομική χρηστική οπτική γωνία, αναδιπλώνομαι και υποκλίνομαι διπλά.

Ακέφαλα αποκαλεί ο Παλαμάς τα γράμματά του στη Ραχήλ, χωρίς προσφώνηση.
Καλοκαίρι 1922 άρχισε η αλληλογραφία, εκείνος 65 χρονών, η κοπέλα 20. Ελένη Κορτζή κατά κόσμον.
1922. Η χειρότερη χρονιά του Ελληνισμού. Ακριβώς το καλοκαίρι αρχίζουν
τα γράμματα και ούτε ο παραμικρός υπαινιγμός για την Εθνική συμφορά