ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ ΑΣΚΗΤΗΣ

Monday, August 6, 2007

Άκου…αυτά είναι από τον Κωστή Παλαμά.

Τον εντυπωσιάζουν βαθιά δυο παλαιές Γαλλικές ρήσεις:
Volupte de souffrir
(η ηδονή να υποφέρεις)
La volupte d’ attendre ce qui ne vient pas
(Η ηδονή να περιμένεις αυτό που δε θα έρθει)

Τον συγκλονίζουν οι στίχοι:
Le seul bien qui me reste au monde est d’ avoir quelque fοis pleure
(Το μόνο καλό που μου μένει στον κόσμο είναι να κλαίω μερικές φορές)
Βίκτωρ Ουγκώ

Allez, rien n’ est meilleur a l’ ame que de faire une ame moins triste
(Τίποτα δεν είναι καλύτερο για την ψυχή από το να κάνεις
μια ψυχή λιγότερο θλιμμένη)
Verlaine

(Αναφέροντας πολλές φορές την Γαλλική λέξη –ame- (προφορά –αμ-)
στα γράμματα στη νεαρή Ραχήλ, ο Παλαμάς προφανώς δε γνώριζε
τι σημαίνει αυτή η λέξη ομόηχα στα Τουρκικά)

Τον συνταράσσει:
«Οι κυνηγοί, τι αντιπαθητικά όντα!
Τι πάθος και τι ηδονή να σκοτώνουν τα πουλάκια!
Καλά τους τίγρεις και τους κάπρους,
επιτέλους. Μα τα σπουργίτια;
Το ωραιότερο ποίημα του Byron
είναι το αίσθημα που του προξένησε το αϊτοπούλι
που χτύπησε με το τουφέκι του, όταν στα πρώτα νιάτα του
κυνηγούσε. Το χτυπημένο αϊτοπούλι στα χέρια του,
γύρισε προς εκείνον τα ματάκια του και ξεψύχησε.
Το κοίταγμα εκείνο καρφώθηκε στα μάτια του ποιητή.
Από τότε δεν ξανακυνήγησε».