άκου...

Άκου…εν αρχή ην ο Ηράκλειτος, «τα πάντα ρει».
Πέρασαν πολλοί αιώνες για μιλήσει ο Μπερξόν για το χωροχρόνο.
Η αληθινή επανάσταση (πριν από το σήμερα που πλησιάζουμε
στην διάλυση-διάσπαση του χρόνου με αποδεδειγμένη τη ρευστότητα του μπρος και πίσω), ήρθε με τον Μάρτιν Χάιντεκγερ που είπε πως η ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι παρά η επίζευξη σε ενότητα βιωμάτων του παρελθόντος που προβαλόμενα στον ορίζοντα του μέλλοντος, αποκρυσταλλώνονται σε ένα φευγαλέο και διαρκώς μετακινούμενο παρόν.
Ο συμπαντικός χρόνος, για τον οποίο μίλησαν δυο υπερσοφοί δικοί μας, ο Κορνήλιος Καστοριάδης και ο Κωνσταντίνος Αξελός, είναι κοντά στη στιγμή της αυτοκατάφασης του μηδενός, που είναι σύγχρονα η κατάφαση του όλου συν στην σύγκρουση με το ελλειπτικό πλην.

Άκου… μη φοβάσαι να είσαι ανθεκτικός στον καταλυτικό και συγχρόνως δημιουργικό συγκλονισμό.
Έτσι σε θέλω. Να κατανοείς ότι δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς.